İstanbul'da doğdu. Kara Harp Okulu'nda son sınıf öğrencisiyken Nazım Hikmet'le birlikte yargılandı (1938) ve on ay hapis cezasına çarptırıldı. Daha sonra çesitli illerde dört buçuk yıl sürgün hayatı yaşadı. Yazarlık ve çevirmenlik mesleğini seçerek, şiir alanında çeşitli çeviri ve uyarlamalarıyla tanındı. 1985'te İstanbul'da öldü.
Şiir Kitapları: Tebliğ (1943), Hoş Geldin Halil İbrahim (1959), Dört Pencere (1962), Mutlu Olmak Varken (Bütün Şiirleri, 1968).
"Şiire Nazım Hikmet etkisinde başlamasına karşın, zamanla 1940 toplumcu, gerçekçi kuşağının özgün isimlerinden biri oldu. İçten bir anlatımla toplum sorunları ve yenik hayatların acılığını yansıttı.'' (Eray Canberk, 1993)
Adagio
Yaşamın vişne rengi dudakları vardır sevgilim öpüşün kadar sıcak ve tatlı özgürlük türküleri de söylenir bu dudaklarla sevda türküleri de vişne rengi dudakları vardır sevdanın gülümser dudakların gibi titrek ve dokunaklı okyanus olur sarar dünyayı ölümün vişne rengi dudakları kimi kez dudaklarınca içten ve inançlı ölüm asude bahar ülkesi değildir o zaman
ölüm: yiğit ve sevecen bir yaşamın mutlu günlere sunulmasıdır canlı bir gül gibi somut ayrılık yoktur artık zaman içinden yaşamın ve sevdanın, ölümün kimi kez de öpüşün kadar sıcak ve tatlı vişne rengi dudakları vardır sevgilim...
A. Kadir __________________ Allegro
birgün başımızda sevda rüzgarları eserse deli deli yıldırımlar düşerse yüreğimize "al bir yudum pınarından özgürlüğün, rüzgarından sevdamızın çek bir soluk" yaşamın vişne rengi dudakları vardır sevgilim öpüşün kadar sıcak ve tatlı "seni benden ne bu duvar ayıracak, ne bu kapı seni ne bu kara kara gelen ölüm" çünkü ölüm; yiğit ve sevecen bir yaşamın umutlu günlere sunulmasıdır. canlı bir gül gibi somut ölümün vişne rengidir dudakları kimi kez gülümser dudakların gibi titrek ve dokunaklı bu gece ne bir yıldız ne ay var hüzün dolarsa bu gece yarısı içine "çek bir soluk rüzgarından sevdamızın" çevir gözlerini güneşin doğacağı yere.....
A. Kadir __________________ Andante
birgün başımızda sevda rüzgarları eserse deli deli yıldırımlar düşerse yüreğimize hızlanır kan dolaşımı babil' in asma bahçeleri değildir artık dünyanın bilmem kaçıncı harikası "karanlığın bahçesinde açan gülümüzdür." hüzün dolarsa içine bir gece yarısı çevir gözlerini güneşin doğacağı yere " çek bir soluk rüzgarından sevdamızın, " kapı" yı, " duvar" ı, "kara kara gelen ölüm" ü düşünme çevir gözlerini güneşin doğacağı yere
A. Kadir __________________ Ayrılık
Tüm umut yollarını kapayan Aşk da bir isyandır. Nerede kimbilir o fırtına, Beni yüzyıllara savuran Yüzü yırtık kan. İşlediğim zamansız sevdanın Cılız kemiklerini sayıp, Özgürlük adına soyunuyorum Uykunun karesine aşk kafesimde. Ey duru bestesini dinlediğim yökyüzü! Kiminle o ihtiras denizi, Kimi boğuyor dalgalarıyla, Nedir bu uğultu, Kimdir tanık? Sussun sularını aşınmış yatağımdan Alıp götüren deli yel, Umarsız dalgaların uzandığı hiçbir kuyuyu bağlamayan Köprünün üstünde Kral Lear gibi güçsüz ve deli Düşsün elime ayrılık
Çok olun, çocuklar, çok olun, yüzlerce olun, binlerce olun, onbinlerce. Daha çok olun, daha çok olun, yapraklar kadar, balıklar kadar çok olun.
Bu dünya ne tek tek yaşamakta, bu dünya ne rakının, ne şarabın içinde, bu dünya ne parada, ne pulda, ne kalleşlikte, ne zulümde. Bu dünya aşkın içinde, alın terinde.
Çok olun, çocuklar, çok olun, el ele verin, çocuklar, el ele, yaşayın dünyayı doya doya, açın kapıları, camları güneşe, ne yeise kapılın, ne korkuya, çok olun, çocuklar, çok olun, el ele verin, çocuklar, el ele.
Mutlu olmak varken bu dünyada, geceler geldi dayandı kapımıza, olduk acımızla sarmaş dolaş, bekledik düşümüzle koyun koyuna.
Çok olun, çocuklar, çok olun, yapraklar kadar, balıklar kadar çok olun, el ele verin, çocuklar, el ele, bütün gündüzler sizin olsun, yaşayın dünyayı doya doya.
Pınarından özgürlüğün al bir yudum, çek bir soluk rüzgarından sevdamızın seni benden ne bu kapı, ne bu duvar ayıracak, seni ne bu kara kara gelen ölüm. al bir yudum pınarından özgürlüğün rüzgarından sevdamızın çek bir soluk gelir bir el kırar birgün kapıları karanlığın bahçesinde açar gülüm. seni benden ne bu kapı, ne bu duvar ayıracak seni ne bu kara kara gelen ölüm
Ellerimden çıkmıyor ellerinin izi Yalnızlık çalarken sirenlerini, Sensiz duygular da anlamsız Nasıl yığdın aramıza Bunca dağı ovayı denizi Ayaklarıma dolaşıyor gözyaşlarım Özlem yine dizi dizi Sular akmıyor Sevişmeler yakmıyor tenimizi.
Ben hüzün avcısıyım bilirsin Bu yakınmalar kendime Sen üstüne alınma Yalnız da çoğaltırım gizi Gece beni çağırıyor bak Şimdi dalarım cadde sokak Yüreğimde gecikmiş boşluk Ellerimde ellerinin izi.
Gittin Ayrılırken buz tutmuş bıyıktı gözlerin Kaçamak ellerimiz komutsuz sallandı Dudaklarımızda sıradan sözcükler Vedalaşmayı bile beceremedik Son bir bakış kaldı arkanda Kalabalığa karışan Her şey düzmece bir dinginliğe gömüldü Gittin.
İçimde Yığınlarca kitap kaldı uçuşan Sözcükler beynimin köşelerinden Çıkıp korkuttular gecelerimi Peşimden geldi gölgeler Aynalara bakamaz oldum Hiçbir oyun avutmadı beni Yaşamıma sığmayan bir şey kaldı İçimde.
Kaldı Yeni bir kent işkenceye hazır Ödeşemedim gittiğin mevsimlerle Belleğimi silkeleyip anılardan Tik tak çaldın uzun zaman Alışamadım yarımlığa Düşlerimde intihar tutkuları Sırtımda hançerinin oyduğu boşluk Kaldı.
Ayrılık Çoğalarak giriyor günlerime Senden başka kim bilebilir Geçmişin dökümünü yaptığımı Ağır ağır pulsara dönüşürken güneşler Sonbahar hüznüne benziyor pencerede Artık konuk beklemeyen gözlerim Sayfalar da bitti ışık da her yanı kapladı Ayrılık.
Konu: A. Kadir | Şiirleri 
Cuma Ağus. 15, 2008 11:35 pm
